Dutch English French German Spanish

Saturday, 26 December 2020 19:58

In 1990 ging de 2CV met pensioen

Het afscheid van het grote autopodium kwam in ballingschap. In de Portugese Citroën-fabriek in Mangualde rolde 30 jaar geleden de laatste 2CV geluidloos van de band. Het verhaal van de "paraplu op wielen" begon voor de Tweede Wereldoorlog, toen het merk besloot om een ​​kleine auto - intern gedefinieerd als Toute petite Voiture (TPV) - op straat te zetten. Maar toen kwam de Duitse bezetting en bij Citroën verdwenen de eerste prototypes, goed verstopt ergens op het terrein van het testcentrum in La Ferté Vidame.

Nadat de Duitse troepen zich hadden teruggetrokken, werden ze weer aan het licht gebracht en stonden de eerste serieversies in de schijnwerpers op de Parijse Salon in 1948. Op het eerste gezicht bij het twijfelachtige uiterlijk, zou de Franse president niet zo enthousiast zijn geweest bij de opening van de salon, en schreef een Nederlandse autojournalist over een "lelijk eendje". Zoals de legende wil weten, is dit de manier waarop de bijnaam “eend”, die vooral in Duitsland wordt gebruikt, is ontstaan. In Frankrijk was het kort en krachtig met de “Deuche” of “Deux Vaches” (twee koeien), wat overeenkwam met het temperament van de vierdeurs auto. Het is moeilijk te geloven dat de 2CV is ontworpen door hetzelfde team dat later de DS op de weg heeft gezet.

De 2CV is voornamelijk ontwikkeld voor de Franse plattelandsbevolking. Ondanks het twijfelachtige ontwerp was de auto meteen een hit en de levertijden liepen soms op tot zes jaar. De 2CV maakte mensen mobiel, en in die tijd wilden klanten niet meer. De vier deuren, het ongeëvenaarde comfort en het vouwdak, dat een vleugje savoir vivre in het zware dagelijkse leven na de oorlog bracht, waren voor hen voldoende. De 2CV was een "echte auto" voor zijn eigenaren, en de prestaties waren eerder secundair. Pas laat in zijn carrière overschreed de 2CV de magische grens van 100 km / u, en niemand zei iets over de acceleratie. Waarom ook? De massamotorisering begon in Frankrijk met de 2CV. In Duitsland was het de Beetle, in Italië de opvolger van de Topolino, en in Groot-Brittannië de Morris Minor, later vervangen door de Mini. Wat deze modellen gemeen hadden, was hun eenvoudige technische constructie en het ontbreken van iets dat verder ging dan de basismotor. De fabrikanten hebben duidelijk een lef geraakt bij mensen. Want de vele primitieve constructies die na de oorlog in Duitsland op de markt kwamen, waren vooral één ding - primitief - en verdwenen al snel weer van het straatbeeld. Kevers en 2CV overleefden het langst, hoewel de kleine Citroën altijd in de eerste plaats een Fransman bleef en nooit de verkoopcijfers haalde zoals de Wolfsburg-wereldrecordhouder. Uiteindelijk werden, inclusief de gesloten bestelwagen, wereldwijd ongeveer vijf miljoen exemplaren verkocht. Hoewel een paar exemplaren zelfs de VS bereikten en de Franse koloniën ook veel modellen accepteerden, bleef de Grande Nation zijn thuis. Terwijl de Kever constant evolueerde, bleef de 2CV trouw aan zichzelf. De gemakkelijk kwetsbare carrosserie trainde zijn chauffeurs om defensief te rijden tot het einde van de productie, en alleen de absoluut noodzakelijke innovaties werden in de ontwikkeling verwerkt. Desalniettemin bleef de 2CV meer dan 30 jaar in het Citroën-modellengamma en overleefde zelfs zijn opvolger.

De Dyane werd gelanceerd in 1967 en verdween weer in 1983. De klanten bleven de 2CV trouw. Vooral in Duitsland. Toen de Fransen de "rollende paraplu" allang de rug hadden toegekeerd, verkocht Citroën nog steeds consequent meer dan 10.000 exemplaren in Duitsland. In het laatste verkoopjaar kostte de 2CV maar liefst 9.900 mark, die 7.865 klanten graag overdroegen aan hun Citroën-dealer. Ondertussen was de klantenkring echter aanzienlijk veranderd. De zelfbenoemde intellectuele elite had de 2CV ontdekt en versierde zichzelf met hun uiterlijk vertoonde weigering om te consumeren. Deze klantenkring had geen ster of vijf ringen nodig - ze lieten zien dat ze anders dachten, en de 2CV was daar precies het juiste voertuig voor. 2CV-rijders begroetten elkaar - dat hadden ze gemeen met Porsche-rijders - en vergaten de ingebouwde tekortkomingen die vooral opvielen toen het kleintje weer naar de werkplaats moest en de monteurs vervolgens de facturen overhandigden. Gelukkig heeft Citroën nooit geprobeerd een moderne remake van de 2CV op de markt te brengen. De opvolger was de nogal saaie AX, en de charme van de 2CV was op zijn best de Visa (vooral als vierdeurs cabriolet). Wat overblijft is een glimlach als er weer een 2CV op de weg verschijnt en herinnert je aan tijden dat de autowereld op de een of andere manier meer charme had.